Het bestuur bepaalt het beleid van Stichting mind at peace en ziet erop toe dat het ook goed en tijdig wordt uitgevoerd.
Dit is een vrijwillige en onbetaalde baan. Een eventuele baan is zo anders dan de bestuursfunctie voor Stichting mind at peace, dat er geen sprake is van belangenverstrengeling.
v.l.n.r. Peggy Hoogeveen-Nelissen, Nancy Schuermans en Antoinette Frissen
Voorzitter
Mijn naam is Peggy Hoogeveen-Nelissen en ik woon met mijn man en dochter in het mooie Zuid Limburg.In mijn dagelijks leven ben ik werkzaam in mijn eigen bedrijf MAP Coaching & Counseling. Ik begeleid volwassenen met als specialisatie systemisch werken, re-integratie en training met inzet van paarden voor mensen.Het moment dat ik me echt bewust werd van de impact van dementie bij mijn vader, was in augustus 2021. Langzaamaan werd duidelijk dat mijn papa’s mogelijkheden afnamen. Vanaf dat moment ontstond de wirwar van de weg vinden binnen de zorg in Nederland. Beetje bij beetje kwam er steeds meer (thuis)zorg bij om ook mama te ontlasten. Tot het moment van een nieuw herseninfarct en was thuiswonen voor papa niet meer veilig. Dan belandt je als familie in een nieuwe wereld, de wereld van een verzorgingstehuis. Het zorgen voor mijn papa is voor ons nu anders geworden. Zienderogen gaan papa’s mogelijkheden achteruit en blijft mama alleen achter in hun gezamenlijke woning.Vandaar dat de stichting mind at peace de slogan heeft “even geen zorg(en)”, om de mantelzorgers van naasten met dementie een momentje van verbinden met lotgenoten, ontspanning of informatie aan te bieden in Limburg (Nederland en België).
Penningmeester
Mijn naam is Antoinette Frissen, 43 jaar, trotse ouder van 2 tienerzonen. In mijn vrije tijd besteed ik veel tijd aan mijn pony, mijn kinderen en vrienden.
Secretaris
Ik ben Schuermans Nancy. Ik ben 49 jaar. Mijn levenspartner is Frank Lambregs en samen hebben we 1 zoon Yorbin.
Ik ben me gaan verdiepen in de wereld van de dementie naar aanleiding van het herseninfarct van mijn mama, in 2020, wat heeft geleid tot vasculaire dementie.
Het was midden in de corona-tijd toen mijn mama ziek en er door de huisarts werd beslist tot een ziekenhuisopname. Daar werd er de diagnose vasculaire dementie na een herseninfarct vastgesteld. Het moeilijkste hieraan was, dat er geen bezoek mogelijk was, laat staan een degelijk gesprek met de behandelende arts, maar enkel een telefonische onderhoud waar hij me duidelijk maakte dat mijn mama ‘een andere vrouw’ was geworden.
En inderdaad, toen ik haar na 10 dagen moest ophalen uit het ziekenhuis omdat er corona-bedden nodig waren, schrok ik. De woorden van de arts waren dus niet gelogen. Ik kende haar niet meer terug. Een gewoon gesprek was onmogelijk geworden.
Dit heeft dan ook als gevolg gehad dat ze werd opgenomen in een woonzorgcentrum. Mijn wereld stortte in. Ik ben op 14 dagen mijn lieve mama verloren. Het heeft tijd nodig gehad om dit een plaats te geven, vermits zij mijn enige familie nog is.Intussen bezie ik het als….mama is gelukkig in haar wereld maar voor mij voelt het als…afscheid bij leven.
